غرنامه

 کلی غر دارم . انقده بی حوصله ام که احساس میکنم غر زدن هم از من انرژی میگیره . 

از محیط کارم خسته شدن گرچه خیلی بهتر از شرکتای قبلی هست ولی احساس میکنم شرایط الانم و نوسانات روحیمه که باعث شده تحمل اینجا برام سخت بشه . 

از دوران دانشجویی کار میکردم و از وقتی هم که فارغ التحصیل شدم به صورت تمام وقت و خیلی سریع وارد بازار کار شدم این یه حسن بزرگه و همیشه بابتش خداروشکر کردم .ولی الان احساس میکنم از کار کردن خسته شدم .

من قبل از اینجا تو یه شرکت بزرگ و معتبر مواد غذایی کار میکردم که همه اتون میشناسیدش ، راهش خیلی دور بود هر روز یک مسیر 70 کیلومتری رو باید میرفتم و برمیگشتم . یعنی روزی 140 تا . صبح زود توی تاریکی حرکت میکردم و دیروقت توی تاریکی برمیگشتم در روز حدوداً 14 ساعت خونه نبودم حالا کشمکش ها و زیر آب زنی ها و پیچیدگیهای کار کردن توی مجموعه های بزرگ بماند که چه اعصابی از آدم خورد میکرد . وقتی میرسیدم خونه تازه برنامه روتین خانه داری شروع میشد شام امشب ، ناهار فردا (چون همسر جان برای ناهار می اومد خونه) ، رسیدگی به کارهای خونه  و در کنار همه اینها مهمون بازیهای بی حد و اندازه رضا که تقریباً میتونم بگم از 7 روز هفته توی بهترین حالت 4 روزش رو درگیر مهمون بازی بودیم ، خواب شبانه من میانگین بین 5-4/5 ساعت بود توی این چند سال قیافه ام خیلی به هم ریخت . هر وقت هم اعتراض میکردم جواب همسر این بود که نمیخواد بری سرکار  کی به تو گفته این همه راه بری . یعنی میخوام بگم دریغ از یک ذره همکاری و پشتیبانی . اون از اول هم بخاطر دوری راه موافق سرکار رفتن من توی این شرکت نبود، ولی من بسیار خیره سرانه پافشاری میکردم و تمام بدقلقی های شوهر و مهمون بازیها و نخوابیدن ها و ... تحمل میکردم . لابد براتون سوال پیش اومده آخه چرا؟؟؟؟؟ والله خودم هم نمیدونم ، الان که بر میگردم میبینم کار کردن تو یه شرکت معتبر با این همه اسم  و رسم آرزوی خیلیها میتونه باشه ولی با این شرایط  ببخشیداااا خیلی مغز خر خوردن بود همه اش میگفتم برای رزومه ام خوبه ، حقوق خوبی میگیرم  ، توی رشته تخصصی ام به واسطه آموزش ها و به روز بودن سیستم آموزشی شرکت همیشه آپدیت هستم و ......... ولی واقعا به چه قیمتی ؟؟؟!!!!! 

توی آبان ماه پارسال یه دفعه یه پیشنهاد کاری تو یه شرکت کوچیک بهم شد . پیشنهادشون رو رد کردم بعد از یک ماه دوباره این داستان تکرار شد و همزمان باهاش یکسری مسایل پیش اومد که من خیلی از وضعیتی که توش بودم کلافه و سردرگم بودم نهایتا در عین ناباوری بعد از کلی بالا پایین کردن و با کلی شک و تردید قبول کردم .

شرکت جدید یک محیط کوچیک خانوادگی با کلی داستانهای ریز و درشت خنده داره که در مقابل مسایل بغرنج و پیچیده مجموعه های بزرگ بیشتر بچه بازیه تا مشکل . ساعت کاریم خیلی روتینه راهم تا خونه بیست دقیقه است و یکی از همکلاسیهای دانشگام که همکارم هم هست بنده خدا صبحها میاد دنبالم و بعد از ظهر هم منو میرسونه  آدما اینجا ترسناک نیستن ، جو دوستانه است و مدیریت مجموعه هم خیلی آدم درست و با حسن نیتیه . یعنی میخوام بگم در این حد اینجا سیستم کاری من تغییر کرده ، اصلا از انتخابم ناراحت نیستم و همه چیز خیلی بهتر از قبله ولی نمدونم چرا انقدر انرژی و شوق من توی کار کردن کم شده زود خسته میشم ، خیلی زود از همه چیز عصبی میشم ، خیلی وقتا واکنش های هیستریک دارم و کلا منتظرم ساعت کاری تموم بشه و من بپرم برم خونه خیلی نسبت به کارم احساس مسئولیت میکنم ولی مثل یک بار سنگین دارم میکشمش و خیلی داره بهم فشار میاد ، واقعا نمیدونم چرا ؟

 ین مساله کلافه ام میکنه ، ناراحتم و دلم میخواد انگیزه  بیشتری برای کار کردن و صبح از خواب پاشدن داشته باشم ولی متاسفانه روز به روز دارم بدتر میشم . واقعیتش اینه که تمام توانم رو دارم برای کارم میذارم ولی خیلی بهم فشار می آد . 

یه جورایی منتظرم که زودتر به مرخصی زایمان برسم ، خسته ام ، بی انگیزه ام ، از کار کردن خسته ام ، از جنگیدن خسته ام ، دلم آرامش میخواد ، دلم میخواد بدون دغدغه به خودم برسم به کارای مورد علاقه ام برسم ولی نمیشه ، نمیتونم حالشو ندارم ، حوصله اشو ندارم ، انگیزه اشو ندارم ، یه وقتایی با خودم فکر میکنم کنجد باعث خیر میشه و من تا دو سه ماه دیگه از این محیط خلاص میشم ولی بعد یادم میاد که یه دغدغه بزرگتر داره وارد زندگیم میشه و اومدن بچه برای خودش داستانیه ، یعنی من هیچ امیدی ندارم برای اینکه یه لحظه آرامش رو تجربه کنم ، آرامش  از نوعی که دلم میخواد . دلم برای خودم می سوزه خیلی خیلی زیاد