یعنی میشه ؟؟

کنجدک ما این روزها با پروژه دردناک دندون دست به گریبانه و گریه ها و بهانه ها و حرص خوردناش دل آدم رو به درد میاره .

  بعضی وقتا دهنش رو باز میکنه و له له زنان میخواد صورتمون رو گار بزنه . گناه دارن این طفلیا . 

حالا جالبه این بچه انقده نا آرومه و لجباز شده ما کوتا بیا نیستیم رفت و آمدها و مهمون بازیامون ده برابر شده هر جا هم که میریم اقا یه چشمه اساسی میاد که صابخونه رو از مهمون دعوت کردن پشیمون میکنه . 

راستش رو بخواین هفته قبل خیلی خسته کننده بود هم کاری و هم از لحاظ نگهداری کنجد و ...یه ماموریت کاری بود که از قبل از عید با بهانه و بی بهانه به تاخیر مینداختمش نهایتا محبور شدم هفته پیش برم یه ماموریت دوروزه بود که چون من نمیتونستم شب بمونم به صورت بسیار فشرده یه روزه رفتم و برگشتم یعنی ساعت سه و نیم صبح دوشنبه راه افتادیم و یه قرار ملاقات تو تهران و دو تا تو قم و سه تا تو اراک ست کرده بودیم ساعت 9 شب از اراک اومدیم بیرون و ساعت سه ونیم صبح سه شنبه خونه بودم یعنی 24 ساعت تو راه بودم خودم هم باورم نمیشد و ساعت 9 صبح دوباره سرکار بودم شبش خونه مادر شوهر بودیم ، فردا شبش یعنی چهارشنبه خونه یکی از دوستامون ، پنج شنبه چند تا از همکلاسیای دانشگام میخواستن برن کیاسر (یکی از ییلاقات ساری) ویلای یکی از بچه ها و هر چی رضا گفت ما نمیایم انقد زنگ زدن که نهایتا مجبور شدیم بریم ، پنج شنبه رفتیم سر باغ پدر شوهر برای تبریک روز پدر از اونجا رفتیم بابلسر خونه مامان اینا باز هم برای تبریک روز پدر دوباره گازش و گرفتیم برگشتیم ساری چون دوره دوستای رضا بود و شب شام اونجا بودیم یعنی دیگه تو مهمونی پندارو دادم دست بچه ها خودم تقریبا رو مبل غش کرده بودم . جالب اینه که شنبه ها من خونه ام و تمام امیدم این بود که یه کم ریلکس کنم البته ریلکس که چه عرض کنم این بچه فرصت سرخاروندن به آدم نمیده ولی خوب همین که مهمونی نباشم بازم خودش استراحته دیدم رضا اومد خونه هی آروم آروم داره به من میفهمونه امشب بریم قائمشهر خونه داداشم اینا !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! اینجا بود که من منفجر شدم یعنی منفجر شدمااااااااااااااااااااااا ای بابا منم آدمم با این بچه هر جا که میخوایم بریم دو تا ساک وسیله همرامه بماند استرس لجبازیها و گریه های آخر شبش مهمونی رو بهم زهر میکنه آخه جالب اینجاست مهمونیای ما هم کم کمش تو بهترین حالت ساعت 1 صبح تموم میشه گاها 2-3 صبح میایم خونه تازه غروب هم که از سرکار میام خونه کل وقتم رو با پندار میگذرونم که بچه مادرش از یادش نره یعنی میخوام بگم دریغ از یه ربع خواب و یا استراحت . خلاصه یه غرغر و داد و بیداد اساسی کردم و بعدشم از عصبانیت افتادم به جون خونه از ساعت 7 غروب تا دوازده و نیم شب داشتم تمیز میکردم و بعدش لهیده کپه مرگم رو گذاشتم .

خسته ام خیلی خیلی زیاد هم بابت کار هم از بابت بچه داری ، هم فکر و خیال بیش از اندازه که الان دو هفته ای میشه ذهنم رو درگیر کرده برای اینکه بتونم یه تصمیم درست دررابطه با وضعیت فعلی بگیرم و هم از بابت کارای رضا که میخواد دق دلی تو خونه موندن این چند ماه رو یه دفعه خالی کنه و اصلا نه به فکر منه و نه به فکر این بچه . 

دیروز هم بازم ماموریت بودم ایندفعه ساعت 4 راه افتادیم و خداروشکر نه شب خونه بودم ولی انقد خسته شدم که ساعت 12 شام نخورده غش کردم .

میدونم خیلی دارم غر میزنم ولی چیکار کنم دلم پره . 

یه چیز جالب دیگه بگم و برم اون شبی که میخواستم برم ماموریت خیلی استرس داشتم ، هواشناسی رو چک کرده بودم که میگفت هوا بارونیه با خودم میگفتم این راننده بدبخت این همه ساعت باید رانندگی کنه ، خستگی و خواب آلودگی و .... همه اش با خودم فکر میکردم تصادف میکنم میمیرم و بچه ام بی مادر میشه ، رضا میره ازدواج میکنه پندار می افته زیر دست نامادری واااای یه حسی داشتم تاحالا تجربه اش نکرده بودم قبلنا اصلا اهمیتی نمیدادم به اینکه اتفاقی برام بیافته ولی الان فکر میکنم باید چارچنگولی بچسبم به زندگیم چون مسئولیت یه فرشته بی گناه با منه . اونشب انقد اعصابم خورد بود که تا ساعت سه و نیم صبح که اومدن دنبالم نخوابیدم انقده بغض داشتم که نتونستم جلوی خودم رو بگیرم جلوی رضا زدم زیر گریه و بهش گفتم یه چیزی بگم نمیخندی ؟ گفت چی ؟ گفتم اگه برام اتفاقی افتاد پندار رو بذار پیش مامانم . خندید و گفت حالا چرا پیش مامانت ؟ گفتم بذار بچه ام شیش هفت سالش بشه بعد بیارش پیش خودت رضا بلند بلند بهم خندید ولی بعدش ساکت شد و هی منو بغل میکرد احساس کردم اونم استرس گرفته . 

حس عجیبی بود مسئولیت سنگینی به عهدمه که منو نگران میکنه دلم میخوادبزرگ شدن بچه امو ببینم . خدا کنه بشه